Sa kasawiang palad, dead on-delivery... este.. on-arrival yung dinala naming kapitbahay sa ospital. Ang sabi ni Kagawad hintayin na lang daw niya yung pamilya nung lalaki samantalang nagyaya na ring umuwi si Watu (dahil nahihiya na siya sa mga nurse).
Dumating ang New Year's Eve... tahimik ang iskinita... merong nakaburol...
Lumabas ako ng bahay na medyo hilo sa alak. Naupo sa mga upuan sa labas ng burol nakatingin sa loob ng bahay tanaw ang pamilya at mga kamag-anak na bakas ang lungot sa mga mukha. Natanaw ko rin si Watu kausap ang asawa ng namatay at sa aking pagkakaintindi parang kinukwento niya kung paano namin dinala sa ospital ang kanyang asawa. Hindi ko lang alam kung sinama niya yung kwento tungkol sa skechers...
Maya-maya lang nagpaalam si Watu sa asawa.. nakikiramay.
Paglabas ni Watu... sinalubong ko siya sa pinto... nakipagkamay... at nagtungo ako sa loob ng burol...
Tiningnan ko ang nakaratay sa harap... umiling ng konti.. at naupo sa tabi ng asawa...
Sinalaysay ko sa asawa ang version ko sa pagkakadala namin sa ospital...
Lashing pa rin ako nun at malakas ang tama ... naiiyak... pinipilit umiyak... pinipilit maging malungkot.. pinipilit na meron akong kaugnayan sa namatay (kahit na bagong lipat lang sila)... yun ang epekto ng mga ininom ko at ang pagkakabitin sa di natuloy na tugtugan....
Pagkatapos ko isalaysay at (pinilit) i-ugnay ang sarili ko sa namatay... lumapit muli ako sa sa nakaratay ... at umiyak ng matindi..
Inawat na lang ako ng ibang kamag-anak...
Kinabukasan nung nahimasmasan na ako... hindi ako makalabas ng bahay... hanggang mailibing yung patay...
Kung uso pa rin ang slumbook... ito siguro ang kwento ko sa Most Embarassing Moment...
Simula nun, tuwing meron kaming pinupuntahang lamayan binabantayan ako ng tropa ... o kaya naman gusto pa nga nila ako pagkakitaan pag walang pambili ng maiinom ... 200 kada-oras ... makikiiyak sa lamayan ng di mo kamag-anak.
No comments:
Post a Comment